De laatste drie dagen deden wij middenin de bossen mee aan de training ‘Primitief Overleven’, georganiseerd door Bosbeweging.

Het is altijd interessant om te merken hoe wij, als trainer, in een training niet alleen focus hebben op de inhoud maar ook op de manier waarop de wordt gegeven. Dan komt er ook vaak een stemmetje dat zegt: “Dat zou ik anders zeggen” of “Dit zou ik nou heel anders doen”. Maar het viel ons op dat dit kritische stemmetje dit keer opvallend stil bleef. Of dit nu kwam omdat het gewoonweg heel prettige en goede trainers waren of omdat wijzelf op het punt zijn gekomen van minder oordelen, daar zijn we nog niet helemaal achter. Wellicht een combinatie van de twee.

Wat is het toch fijn om weer even in volledige leermodus te zijn, nieuwe dingen te tot je te nemen, nieuwe ervaringen op te doen en nieuwe mensen te leren kennen.

Wij hebben veel voor groepen gestaan, maar zijn nóg onder de indruk van hoe een groep van ongeveer 32 mensen zo snel een eenheid kan vormen. Zonder dat je, in de beperkte tijd, andere deelnemers goed hebt leren kennen, ontstaat er in zo’n setting toch heel snel een verbinding. En dat terwijl er relatief weinig werd gesproken. Op de één of andere manier brengt de natuur ons tot een heel natuurlijke stilte.

Tijdens deze training maak je op een laagdrempelige manier kennis met een aantal basisprincipes van overleven, met name in een bos. Wat kan je wel en niet eten? Hoe vind je water en hoe zuiver je dit? Hoe maak je zo snel mogelijk een slaapplek om niet onderkoeld te raken en hoe maak je bijvoorbeeld vuur?

Nu weet Anna een klein beetje wat van planten, maar dit is echt hogere wiskunde. En we zijn geen van beiden in militaire dienst of padvinder geweest, dus je begrijpt dat wij van de ene verbazing in de andere vielen.

Het bijzondere is, dat al deze skills, op een bepaalde manier opgeslagen liggen in ons DNA. De wereld mag de laatste paar honderd jaar drastisch veranderd zijn, maar met een klein beetje aansporing tot herinnering van wat wij zólang hebben gedaan, pak je het zo weer op. En natuurlijk kan het maken van vuur lastig zijn, maar met enig doorzettingsvermogen slaagde nagenoeg iedereen erin vuur te maken. En dat binnen een paar uur tijd. Voor ieder een magisch moment!

Als mensheid hebben wij veel langer geleefd in eenvoud dan in luxe. En hoe mooi zou het zijn om de skills waarmee onze voorouders hebben overleefd, over te dragen op onze kinderen en op die manier die kennis levend te houden? Het zou er denk ik automatisch voor zorgen dat wij zelf en onze kinderen veel meer in verbinding komen te staan met de natuur. Gelukkig zijn er in Nederland veel scoutingorganisaties voor de jeugd. Wist je dat scouting met maar liefst 90.000 leden tot de grootste jeugdbewegingen behoort?

Nu is de kans dat je ooit een keer zelf vuur moet maken om te overleven minimaal. Althans, laten we het hopen. Het bijzondere is, dat wij veel meer uit deze drie dagen haalden dan deze skills.

Één van de grootste bonussen van de afgelopen drie dagen was het feit dat we buiten de stadse grenzen waren en dat we meer verbonden waren met onszelf en met de natuur. En dit had bij vrijwel iedereen tot resultaat dat we vertraagden en stiller werden.

“Het is pas op het moment dat je tot stilstand komt, dat je beseft hoe snel je ging”

Bij de verschillende deelrondes kwamen vaak gedachtes als: “Dit zou ik vaker moeten doen” of “Eindelijk los van mijn mobiele telefoon” en “Ik wil niet meer terug de drukte in”. Dit herkenden we wel uit het verleden. Wij zijn vaker aan de drukte ontsnapt door bijvoorbeeld mee te doen aan een tiendaagse Vipassana-meditatie. Als we dan terugkwamen, dan was het een hele klus om die stilte en evenwichtigheid zo lang mogelijk vast te houden. Meestal merkten we dan na een dag of drie – soms iets langer – dat de drukte weer grip op ons kreeg en binnen een week zaten we weer in het ritme dat we daarvoor ook hadden.

‘Wat je aandacht geeft, groeit’

Terugkijkend was het waarschijnlijk vooral de weerstand om niet te vervallen in oude patronen, hetgeen de oude patronen juist eerder triggerde.

Op de terugweg concludeerden wij dat het goud niet zozeer ligt in de ‘ontsnapping’ van onze dagelijkse omgeving, het ware goud ligt in het vinden van de balans tussen deze twee werelden. En je daardoor de overstap van het één naar het ander steeds gemakkelijker kunt maken. En dat doe je misschien vooral door niet geheel uit te checken bij de ene of de andere wereld, maar juist door in contact te blijven met de beide werelden.

Check je thuis op een dag bijvoorbeeld wel twintig keer je berichten, check je ze tijdens zo’n training middenin de natuur bijvoorbeeld maar twee keer per dag. Één keer in de ochtend en één keer in de avond. Je filtert dan hetgeen dat écht belangrijk is en reageert daar kort op. De rest kan dan wachten.

Wat ook helpt, zijn bepaalde routines. Denk aan de Wim Hof-ademhaling in de ochtend, gevolgd door een koude douche en/of een meditatie. ’s Middags een wandeling in de buitenlucht en/of een paar keer per week sporten.

En wil je jezelf echt een geschenk geven? Zoek dan eens de stilte op. Het is wonderbaarlijk hoeveel antwoorden er kunnen komen in de stilte.

Zaterdag 30 april organiseren wij een Stiltedag. Er zijn nog plekken vrij. Klik HIER voor meer informatie.

Stel je onze blog op prijs? Deel deze dan met gelijkgestemden.

Waardeer je onze missie? Dan kan je ons supporten: https://armyoflove.nl/donatie/ 

De laatste drie dagen deden wij middenin de bossen mee aan de training ‘Primitief Overleven’, georganiseerd door Bosbeweging.

Het is altijd interessant om te merken hoe wij, als trainer, in een training niet alleen focus hebben op de inhoud maar ook op de manier waarop de wordt gegeven. Dan komt er ook vaak een stemmetje dat zegt: “Dat zou ik anders zeggen” of “Dit zou ik nou heel anders doen”. Maar het viel ons op dat dit kritische stemmetje dit keer opvallend stil bleef. Of dit nu kwam omdat het gewoonweg heel prettige en goede trainers waren of omdat wijzelf op het punt zijn gekomen van minder oordelen, daar zijn we nog niet helemaal achter. Wellicht een combinatie van de twee.

Wat is het toch fijn om weer even in volledige leermodus te zijn, nieuwe dingen te tot je te nemen, nieuwe ervaringen op te doen en nieuwe mensen te leren kennen.

Wij hebben veel voor groepen gestaan, maar zijn nóg onder de indruk van hoe een groep van ongeveer 32 mensen zo snel een eenheid kan vormen. Zonder dat je, in de beperkte tijd, andere deelnemers goed hebt leren kennen, ontstaat er in zo’n setting toch heel snel een verbinding. En dat terwijl er relatief weinig werd gesproken. Op de één of andere manier brengt de natuur ons tot een heel natuurlijke stilte.

Tijdens deze training maak je op een laagdrempelige manier kennis met een aantal basisprincipes van overleven, met name in een bos. Wat kan je wel en niet eten? Hoe vind je water en hoe zuiver je dit? Hoe maak je zo snel mogelijk een slaapplek om niet onderkoeld te raken en hoe maak je bijvoorbeeld vuur?

Nu weet Anna een klein beetje wat van planten, maar dit is echt hogere wiskunde. En we zijn geen van beiden in militaire dienst of padvinder geweest, dus je begrijpt dat wij van de ene verbazing in de andere vielen.

Het bijzondere is, dat al deze skills, op een bepaalde manier opgeslagen liggen in ons DNA. De wereld mag de laatste paar honderd jaar drastisch veranderd zijn, maar met een klein beetje aansporing tot herinnering van wat wij zólang hebben gedaan, pak je het zo weer op. En natuurlijk kan het maken van vuur lastig zijn, maar met enig doorzettingsvermogen slaagde nagenoeg iedereen erin vuur te maken. En dat binnen een paar uur tijd. Voor ieder een magisch moment!

Als mensheid hebben wij veel langer geleefd in eenvoud dan in luxe. En hoe mooi zou het zijn om de skills waarmee onze voorouders hebben overleefd, over te dragen op onze kinderen en op die manier die kennis levend te houden? Het zou er denk ik automatisch voor zorgen dat wij zelf en onze kinderen veel meer in verbinding komen te staan met de natuur. Gelukkig zijn er in Nederland veel scoutingorganisaties voor de jeugd. Wist je dat scouting met maar liefst 90.000 leden tot de grootste jeugdbewegingen behoort?

Nu is de kans dat je ooit een keer zelf vuur moet maken om te overleven minimaal. Althans, laten we het hopen. Het bijzondere is, dat wij veel meer uit deze drie dagen haalden dan deze skills.

Één van de grootste bonussen van de afgelopen drie dagen was het feit dat we buiten de stadse grenzen waren en dat we meer verbonden waren met onszelf en met de natuur. En dit had bij vrijwel iedereen tot resultaat dat we vertraagden en stiller werden.

“Het is pas op het moment dat je tot stilstand komt, dat je beseft hoe snel je ging”

Bij de verschillende deelrondes kwamen vaak gedachtes als: “Dit zou ik vaker moeten doen” of “Eindelijk los van mijn mobiele telefoon” en “Ik wil niet meer terug de drukte in”. Dit herkenden we wel uit het verleden. Wij zijn vaker aan de drukte ontsnapt door bijvoorbeeld mee te doen aan een tiendaagse Vipassana-meditatie. Als we dan terugkwamen, dan was het een hele klus om die stilte en evenwichtigheid zo lang mogelijk vast te houden. Meestal merkten we dan na een dag of drie – soms iets langer – dat de drukte weer grip op ons kreeg en binnen een week zaten we weer in het ritme dat we daarvoor ook hadden.

‘Wat je aandacht geeft, groeit’

Terugkijkend was het waarschijnlijk vooral de weerstand om niet te vervallen in oude patronen, hetgeen de oude patronen juist eerder triggerde.

Op de terugweg concludeerden wij dat het goud niet zozeer ligt in de ‘ontsnapping’ van onze dagelijkse omgeving, het ware goud ligt in het vinden van de balans tussen deze twee werelden. En je daardoor de overstap van het één naar het ander steeds gemakkelijker kunt maken. En dat doe je misschien vooral door niet geheel uit te checken bij de ene of de andere wereld, maar juist door in contact te blijven met de beide werelden.

Check je thuis op een dag bijvoorbeeld wel twintig keer je berichten, check je ze tijdens zo’n training middenin de natuur bijvoorbeeld maar twee keer per dag. Één keer in de ochtend en één keer in de avond. Je filtert dan hetgeen dat écht belangrijk is en reageert daar kort op. De rest kan dan wachten.

Wat ook helpt, zijn bepaalde routines. Denk aan de Wim Hof-ademhaling in de ochtend, gevolgd door een koude douche en/of een meditatie. ’s Middags een wandeling in de buitenlucht en/of een paar keer per week sporten.

En wil je jezelf echt een geschenk geven? Zoek dan eens de stilte op. Het is wonderbaarlijk hoeveel antwoorden er kunnen komen in de stilte.

Zaterdag 30 april organiseren wij een Stiltedag. Er zijn nog plekken vrij. Klik HIER voor meer informatie.

Stel je onze blog op prijs? Deel deze dan met gelijkgestemden.

Waardeer je onze missie? Dan kan je ons supporten: https://armyoflove.nl/donatie/